Лубеница је воће

Најгора од свих новотарија, која нам опасно пријети, то је када се црвени, јестиви дио лубенице исјече на комаде, па онда тако сервира у здјели као некакав чипс или помфрит… Лубеница није као остале воћке, и мада је лубеница поврће, у животу она је свакако и свакоме воће. И то слатко и омиљено. Веома важна […]

недеља, јун 17, 2012 / 21:50

Најгора од свих новотарија, која нам опасно пријети, то је када се црвени, јестиви дио лубенице исјече на комаде, па онда тако сервира у здјели као некакав чипс или помфрит…

Лубеница није као остале воћке, и мада је лубеница поврће, у животу она је свакако и свакоме воће. И то слатко и омиљено.

Веома важна ствар код лубенице је та што је она у сезони јефтина и свима доступна, и што у лубеници једнако уживају сви – и дјеца и пензионери, обични радници, директори, адвокати, доктори, машиновође – сви они на путу кући свраћају код уличних продаваца лубеница, којих по нашом градовима увијек има доста, и бирају и носе лубеницу. Лубеница није јабука раздора.

Бирање је тек посебно весеље.

Када гледате ту хрпу зелених шарених лопти, често неодлучни, али не са нервозом него са вољом, уз помоћ продавца који сугерише и савјетује, изабарете куцкањем и превртањем своју лубеницу.

У нашој култури чини ми се да ни једна друга посластица нема ту моћ као лубеница. Моћ да окупи и одмори. Јер када би се у једној кући и породици јела лубеница, обично љети након ручка, вани испред куће, или на тераси, сви би се окупљали око стола. Деда или отац би узимали нож и онда би полако расјекли лубеницу, прво на пола, а онда сваком по кришку или двије. Прије тога, обавезно би било да се прокоментарише каква је лубеница, а добра је била она која је лијепо црвена и која има танку кору, црне кошпице – све то су били знаци да је слатка и сочна, а то је све што лубеница треба да буде.

Тад бисмо навалили свак на своју кришку, без бриге и са радошћу, јер – лубенице никад није фалило! Лубенице је било довољно и преко мјере за све, а често би остајала половина или четвртина да се има за касније. Млађи су је гризли зубима, прво најслађе средишње дијелове, а онда полако према кори, све док има и један црвени комадић или слој. Старији су ножевима одвајали слатки црвени дио од коре, у мале трокутиће и онда их тако са ножа убацивали у уста.

На селу, кора од лубенице би се исјекла и тако у коцкицама служила свињама.
И у најгора времена и најтежој ситуацији, када би било мира, људи су куповали лубеницу током сезоне и сједали око ње да је поједу. Док год видим да има продаваца љети на улици, чини ми се биће и живота и радости.

Најгора од свих новотарија, која нам опасно пријети, то је када се црвени, јестиви дио лубенице исјече на комаде, па онда тако сервира у здјели као некакав чипс или помфрит. Без коре и без смисла, као из кесе истрешен. Не уништавајте празник лубенице.

Жељко Свитлица



0 КОМЕНТАРА

Оставите одговор