Додик: Бакир само забавља народ, а ни ја не мислим престати ускоро

0 КОМЕНТАРА

1. MI IDEMO PREKO SELA,
   OJ,DODO,OD DODOLE
   :):):):):):):)

   Пријавите се да бисте одговорили

2. Ovaj retardirani narod je i zasluzio da se sprdate sa njime.Puna podrska Mili, razvali sve ovo da idemo i mi u Svedsku.

   Пријавите се да бисте одговорили

3. Tebi je do zabave , ali narodu nije.
   To što ti ne komuniciraš sa Bakirom je tvoja lična stvar , ali i dokaz da tebi nije stalo do normalnog života u BiH , a ni u RS. Uostalom , samo budale ne vide vašu dogovorenu igru od koje narod nema ama baš nikakve koristi.
   A tvoja priča o odlasku RS iz BiH je već previše izlizana. Dok si ti na vlasti to se sigurno neće desiti.

   Пријавите се да бисте одговорили

4. Ja ne mogu vjerovati da se srbi jos pale na te price o referendumu, nezavisnosti.Pa to je bilo aktuelno za predhodne izbore, ili ce vas dodo opet uzeti na istu pricu.A srpska stoko sitnih zuba, imas li imalo pameti.

   Пријавите се да бисте одговорили

5. JA I BAKIR ZABAVLJAMO NAROD I
   U N E S R E Ć U J E M O G A
   B-)B-)B-)B-)B-)B-)

   Пријавите се да бисте одговорили

6. Reakcija
   Tacno je sve sto pises.

   A imam pitanje za ove redovne komentatore koji ga brane „Zasto ne proglasi nezavisnost kad ima vecinu u Narodnoj skupstini i kad ga narod kao „voli““? naravno da nece jer ga stvarni gazda povuce za usi i uvrne ruku jel! 🙂
   A i ovo mi nije potpuno jasno pa neka neko objasni „Zasto Banja Luka nije glavni grad Republike Srpske?“

   Пријавите се да бисте одговорили

7. busac123,
   Da je predsjednik iz BL bila bi glavni grad. A Laktaši još nisu grad.

   Пријавите се да бисте одговорили

8. Malo za razbibrigu ali i brigu 🙂

   http://tvrtkodolic.bloger.index.hr/

   Пријавите се да бисте одговорили

9. Evo jedne autobiografske!
   http://www.youtube.com/watch?v=tbaMHI0odpk

   Пријавите се да бисте одговорили

10. Srbi su se kroz istoriju lakše oslobađali svakog okupatora i osvajača koji je došao da nas porobi od ovde današnje izdajničke okupacione vlasti.

    Пријавите се да бисте одговорили

11. E, Vladislave, a 500 godina pod Turcima?
    Ako nam to nije bilo teško, onda možemo 400 pod Dodikovcima, ili barem 350.

    Šalu na stranu, ovo je možda prvi put istoriji da se bližimo dnu zahvaljujući isključivo sopstvenoj gluposti. Nije ni da smo imali nešto puno prilika ranije, jer je uvijek bio neko nad glavom, ali sad više izgovora nema za naprijed, a samo idemo nazad.

    Пријавите се да бисте одговорили

12. A, Bakir ti kućnu listu. Pa zar te mi plaćamo da se ko kakva snaša prepireš sa bakirima?
    Smradu jedan, narod ti gladan, nezaposlen , fabrike ni od korova, sve si pokrao sa svojim banditima, zadužio si naše i deseto koljeno, … a ti mrcno umjesto da uzmeš štrik da se objesiš, obučeš se našim parama, ždereš naše, vozaš se u našem, farbaš kosu našom farbom,, ti se rugaš našoj muci i staješ nam na muku, ptica ona ti na kući zapjevala.

    Пријавите се да бисте одговорили

13. Bljakir je Dodikova teska artiljerija, u ratu za zivot van zatvorskog kompleksa…

    Пријавите се да бисте одговорили

14. Какву је подршку од народа уживао и коју народну енергију је страћио на своје дебелодупе шаторске оргије, могао је постићи то да тај исти Бакир са страхопоштовањем помиње сада Републику Српску, а не што се шрпдају са њом и са нама ко са каквом картонском кутијом!
    Нек се сјети бизгов како је Радован некад са Бакировим бабуком излазио на крај, да је Изетбеговић старији морао кроз зубе да процједи оно што ни у највећем кошмару није желио ни да помисли, а то је Република Српска! То је био политичар и људина, а не ови пилићари и кокошари ко додик!

    Пријавите се да бисте одговорили

15. Plan našeg ekonomskog uništenja putem deindustrijalizacije provodi domaći politički faktor. Obuzet vlastitom potrebom ostanka na vlasti on bezpogovorno izvršava globalističke direktive Evropske Unije ne pitajući za rezultat. Odatle tolike realne prijetnje da „krećući se na evropskom putu bez alternative“ stignemo do našeg potpunog biološkog uništenja. To bi moglo da bude istorijski primjer uspiješnog ostvarenja samogenocida kojeg je načinio jedan narod nad sobom.
    Ovolika istrajnost političara u provođenju privatizacije kao osnove naše deindustrijalizacije nosi u sebi najozbiljnije prijetnje i opomene. Značajnijih otpora još uvijek nema. I dalje se slijedi „evropski put“ našeg samouništenja. Provođenje globalističke deindustrijalizacije kao projekta uništenja malih, manje razvijenih naroda, mogao bi da se pokaže daleko uspješnijim od svojih istorijskih prethodnika. Domaći kolonizator izgleda da je mnogo okrutniji od inostranog. Samo da bi opstao na vlasti.

    Duga istorija deindustrijalizacije kao načina kolonijalnog zarobljavanja, manje razvijenih do plana biološkog uništenja naroda (Morgentauov plan), odvijala se pod odlučujućim spoljnim uticajima. To je izazivalo otpore domaćeg stanovništva što je umanjivalo rezultat.
    Kolonijalni pritisci deindustrijalizacije su slabili uz širenje mogućnosti industrijskog razvoja. Masovni uspješni oslobodilački pokreti uglavnom su doveli do nestanka klasičnog kolonijalizma, zasnovanog na prisili.
    Vjerovatno da ni plan uništenja njemačkog naroda ne bi imao izglede za uspijeh. Umjesto pristanka na uništenje, putem oduzimanja mogućnosti bavljenja industrijom, realnije je pretpostaviti protivljenje naroda Morgentauovom planu deindustrijalizacije posebno kada se ima u vidu industrijska nacija kakva je njemačka.
    Nesmirena težnja i strast razvijenih za zarobljavanjem manje razvijenih vodi nesmirenom pronalaženju novih i uspješnijih metoda. Savršenstvo je u globalizaciji kao Morgentanovom planu za Treći svijet (Reinert E., Globalna… st. 121.). Sva veličina savršenstva je u uspješnosti prenošenja tereta zarobljavanja na domaću vlast. Sudeći prema rezultatu domaća vlast je izuzetan kolonizator koja je spremna da ide dalje i od stranog kolonizatora. Do krajnjih granica do, putem deindustrijalizacije, potpunog biološkog uništenja vlastitog naroda. I što je najgore raspolaže izuzetnom snagom da to i učini.
    Na širokom frontu opasnih globalističkih ustremljenosti privatizaciji pripada posebno mjesto. To je prvi i odlučujući korak. Rijetko gdje, kao ovdje, važi poznato pravilo, da prvi pogrešan korak znači da je kasnije i cijeli put kojim se ide, pogrešan.
    Pogrešno izvedena privatizacija olakšava i krči put ostalim globalitičkim djelovanjima (slobodno tržište, liberalizacija tržišta kapitala i cijena, zaduživanje i sl.) što doprinosi rastu ukupne uspješnosti zarobljavanja.
    Iako je prevladavajuće ekonomsko poimanje privatizacije, ipak je od presudne važnosti njen društveni sadržaj. Bez svog kolonijalnog društvenog sadržaja privatizacija prodaje u svoj svojoj izopačenosti ne bi bila moguća.
    Privatizacija je početna osnova formiranja moćne poslovne i politike elite spremne da, iz razloga postizanja i održanja vlastitih interesa, krene u kolonijalni pohod uništenja vlastitog naroda, do i krajnjih bioloških granica. Sa mnogo većim okrutnostima od onih koje je moguće naći u istorijskim svjedočenjima inostranih kolonizatora. Već ostvareni rezultat na našim prostorima pruža pouzdane dokaze. Primjer našeg ovoliko brzog i potpunog ekonomskog i društvenog propadanja, nije moguće naći u istoriji kolonijalizma.
    Znajući da je svojina osnovna ekonomska činjenica cijeli problem privatizacije je sveden na nastojanje da se privreda uvede u pogrešnu svojinu. Tada privreda nužno propada u cjelini i bez ostatka. Pogrešna svojina satire, drobi, mrvi privredu u sitan prah, ne ostavljajući bilo kakvu mogućnost njenog oživljavalja. Posebno se to odnosi na industriju koja je time najviše pogođena. Ostvaruje se do kraja uspiješan postupak deindustrijalizacije, što dopire do samih granica vlastitog ekonomskog genocida. Posebno je važno što sve to ostvaruje domaća vlast.
    Prvi put u istoriji domaća vlast sasvim legitimno i legalno, na osnovi vlastite ekonomske izdaje, vrši genocid, uništenje vlastitog naroda. To je izuzetna inovacija globalizma kojoj nema primjera u istoriji.
    Napredovanje u svojini je osnova ukupnog društvenog i ekonomskog napredovanja. Razvoj i nije ništa drugo nego razvoj svojine.
    Svaka ekonomska pojava ima svoju optimalnu, njoj pripadajuću najpovoljniju svojinu u kojoj ona ispoljava svoje najbolje osobine. Ostvaruje se najviši nivo ekonomske racionalnosti njene upotrebe.
    Dovede li se u drugačiju, njoj nepripadajuću pogrešnu svojinu, ona se izvitoperi, mijenja svoju ekonomsku suštinu, pretvara se u svoju suprotnost. Umjesto racionalnosti, neracionalnost. Umjesto dobitaka, gubici.
    Na dugom putu razvoja svojine, posebno one privatne, vezane za kapitalistički privredni sistema, stiglo se, u dijelu tržišne privrede, do masovnog akcionarstva kao svojinskog civilizacijskog dostignuća, na kojem razvijeni Zapad odnosi sve svoje razvojne ekonomske pobjede. Pored akcionarstva građana, posebno se to odnosi na akcionarsko suvlasništvo radnika, za kojeg se smatra da je svojina budućnosti.
    Naši globalistički mentori su zapinjali iz sve snage da spriječe dostizanje ovog civilizacijskog svojinskog dostignuća na ovim prostorima. Umjesto metoda podjele, koja je vodila masovnom akcionarstvu radnika i građana, uporno su se, do krajnjih granica, zalagali za ostvarenje privatizacije prodaje. I uspjeli su.
    Privreda XXI vijeka je vraćena u istorijski prevaziđenu sitnosopstveničku svojinu XIX vijeka. Taj svojinski teret nije mogla da podnese i ubrzano je propadala. Najbrže su propadali njeni najvitalniji dijelovi, njeni oslonci. Prva su i najpotpunije propadala najkrupnija industrijska preduzeća kao tehnološki nosioci razvoja. A onda redom, sva ostala privreda.
    Da bi cinizam bio potpun razvijana je misao i pružena inostrana pomoć za razvoj malih i srednjih preduzeća kao našoj prilici za razvoj. Upravo u vremenu kada su na Zapadu najubrzanije rasla krupna preduzeća.
    Privatizacija prodaje je zapravo pokretanje silne, nezadržive ljudske energije sadržane u pojmu pohlepe. Steći tolika nezaslužena bogatstva samo na osnovi toliko besmisleno jeftinih kupovina prilika je koja se ne propušta. Uz to, sve to na osnovi zakona, legalno i legitimno.
    Koristeći i zloupotrebljavajući svoj društveni položaj mnogi uticajni su se okrenuli u tom pravcu.
    Privatizacija prodaje je dobila svoju punu političku podršku. O širim društvenim posledicama ni riječi. Čak i u poodmakloj fazi kada je toliki negativni rezultat tako jasno vidljiv.
    Sasvim razumljivo.
    Privatizacija prodaje je osnova formiranja nove privredne i političke elite koja će svoja nezaslužena bogatstva braniti do krajnjih granica. Do potpunog uništenja vlastitog naroda. To je naša nova globalistička panevropska društvena stvarnost kojoj svedočimo.

    Od svih izdaja ekonomske su najgore, najopasnije. U stanju su da dopru do samih granica biološke ugroženosti naroda, što u dugoj ljudskoj istoriji nije uspijevalo i najvećim vojnim izdajama. Štete mogu da budu takve da se veoma teško nadoknađuju, ukoliko se uopšte uspijevaju nadoknaditi. Tada stanovništvo zapada u trajno i sve dublje siromaštvo sa svim negativnim posledicama koje iz toga izlaze.
    Riječ je o ekonomskim veleizdajama koje završavaju u dubokim, dugoročnim, negativnim strukturnim promjenama kojih je veoma teško osloboditi se, prevazići ih.
    Sva teškoća našeg sadašnjeg globalističkog vremena je što su naše ekonomske izdaje legalne i legitimne, predstavljaju samu suštinu domaće vlasti. Ono što je posebno važno to se upravo odnosi na one najveće, na ekonomske veleizdaje.
    Riječ je o krupnim štetama koje domaća vlast nanosi narodu kojih se je veoma teško osloboditi. To su štete koje izazivaju krajnje nepovoljna strukturna pomjeranja, koja će se i u dugom roku veoma teško savlađivati. Ukoliko se u tome uopšte uspije. Već dostignuta ovolika zaduženost, skoro u potpunosti uništena privreda, ubrzana rasprodaja prirodnih bogatstava, okolnosti su u kojima je veoma teško pronaći razvojne izlaze, vlast se i dalje svom snagom kreće u tom pogrešnom pravcu.
    Privatizacija u Bosni i Hercegovini je pouzdan primjer ekonomske veleizdaje domaće vlasti ostvarene pod snažnim uticajima stranaca.
    Iako su rađeni odvojeno i bez mogućnosti međusobnih uvida, podudarnost privatizacijskih koncepata Federacije Bosne i Hercegovine i Republike Srpske skoro da je potpuna. Oba su zasnovana na podjeli i uz puno očuvanje vrijednosti kapitala. Podudarnost je i što su doživjeli istu sudbinu. Obje privatizacije su zaustavljene i poništene voljom stranaca a na osnovu ekonomske veleizdaje domaćih vlasti.
    Kao rukovodilac Ekspertskog tima za privatizaciju i predsjednik Upravnog odbora Agencije za privatizaciju Prof. dr Stiepo Andrijić, prijeratni profesor Ekonomskog fakulteta u Sarajevu, bio je, vidljivo je, oduševljen ovom svojom ulogom. Oduševljen je što mu se pružila prilika da tako snažno doprinese dugoročnoj ekonomskoj i društvenoj uspješnosti Federacije Bosne i Hercegovine, odnosno Bosne i Hercegovine u cjelini. Znao je da je kvalitetna svojina, osnova svih ekonomskih i društvenih napredovanja i stabilnosti. Zbog toga je želio da postupkom privatizacije utemelji najkvalitetniju svojinu. A ona je u masovnom akcionarskom suvlasništvu građana i radnika, što je osnova ove privatizacije.
    Građani bi, uzimajući u obzir i određene pojedinačne socijalne povoljnosti, dobijali na svoje lične račune utvrđene iznose privatizacionih bonova za koje bi kupovali određena preduzeća.
    Poštujući posebnosti područja, privatizacija se odvijala po kantonima/županijama, njih deset.
    Sa javnim upisom dionica, kao završnog čina privatizacije, trebalo je da se otpočne 03.07.2000. godine. Ali do toga nije došlo. Privatizacija je bila u sukobu sa interesima “međunarodne zajednice“.
    Gospodin Wolfgang Petritsch, Visoki predstavnik u Bosni i Hercegovini pozvao je Prof. dr Stiepu Andrijića, zahtjevajući od njega da, suprotno svakom zakonu, umjesto privatizacije putem podjele, pristupi privatizaciji putem prodaje. Pokazao mu je spisak od 52 strateška (čitaj najbolja) preduzeća za koje je zahtijevao da se prodaju putem tendera. Ali prof. Andrijić je to odbio. Nije pristao. Nije mogao da pristane zbog vlastitih moralnosti, kako sam kaže zbog svoje „moralne nutrine“. Sukobio se sa „međunarodnom zajednicom“ kao najvećom svjetskom silom.
    Kazna je bila okrutna. Doživio je potpunu obespravljenost. Oduzeta su mu sva građanska i ljudska prava, nakon čega mu je opstanak u Bosni i Hercegovini bio nemoguć. Spas je našao u Splitu u Hrvatskoj.
    Ono na šta nije pristao Prof. dr Stiepo Andreijić pristala je Vlada Federacije Bosne i Hercegovine.
    Suprotno zakonu i samo na osnovu ovlaštenja Visokog predstavnika, kao „konačnog autoriteta u regionu za tumačenje implementacije civilnog dijela Mirovnog sporazuma“, što je navedeno u odluci o smjenjivanju, prvo je izdvojeno i putem tendera prodato ovih 52 preduzeća. Kasnije još 300. A onda, da cinizam bude potpun, kada je privreda skoro u cjelini propala, ostatak je privatizovan putem masovne podjele kupona građanima. (Andrijić S., Globalizacija… 2012).
    U Republici Srpskoj privatizacija je imala približan sadržaj doživljavajući na kraju sličnu sudbinu.
    Osnova privatizacije je bila u podjeli. Procijenjena vrijednost kapitala je dijeljena građanima i fondovima:
    – stanovništvu 85%
    – fondu državnog kapitala 15%
    Zbog specifičnosti prilika u kojima se odvijala, a da bi se zadovoljili kriteriji pravednosti i solidarnosti, ostvaren je poseban način podjele. Vrijednosti preduzeća koja se privatizuju dodijeljivane su putem slučajnog broja.
    Nakon što smo 09.11.1997. godine izvršili podjelu, odnosno privatizovali trgovinu, ugostiteljstvo, zanatstvo, građevinarstvo i saobraćaj, te se ubrzano približvali privatizaciji industrije, bila je primjetna velika nervoza u krugu „međunarodne zajednice“. Učestale su posjete delegacija Svjetske banke i Međunarodnog monetarnog fonda, navodeći želje da se upoznaju sa konceptom naše privatizacije. Pokušavalo se i sa nametanjem savjetnika i konsultanata.
    Kada se nije uspjelo da se sa te strane ukine vlastiti koncept privatizacije putem podjele tragalo se za domaćim snagama koje bi to trebalo da učine. I nepogrešivo su pronađene.Iskustvo kolonizatora se pokazalo nepogrešivim u pronalaženju domaćih izdajnika.
    Milorad Dodik, kao do tada potpuna beznačajna politička figura, (koja uz silnu pomoć stranaca uspijeva da u jesen 1997. osvoji tek dva poslanička mjesta) na nekoliko mjeseci pred izbore uporno izjavljuje kako će, kada on uskoro bude predsjednik Vlade, prvi zakon kojeg će ukunuti biti Zakon o privatizaciji što je izazvalo opšti podsmijehe. Posebno nas u Direkciji za privatizaciju i razvoj.
    Ali „međunarodna zajednica“ je velika sila i mnogo toga može što se ne da ni zamisliti. Posebno kada se nađe povoljan oslonac u domaćim izdajama.
    Uspjela je da Milorada Dodika, sa samo dva poslanika 18 januara 1998. godine u 5h ujutro, nakon prekinute redovne sjednice Narodne Skupštine, postavi na mjesto predsjednika Vlade. Obaveza zahvalnosti je bila izuzetna i potpuna. U cjelini je poništena prethodna privatizacija podjele da bi se ostvarila postojeća pogubna privatizacija prodaje.
    Hiljade, desetine hiljada ljudi je umrlo privremenom smrću zbog gubitka vlastitog preduzeća, nezaposlenosti i dubokog siromaštva u koje su dospjeli.
    Ne gledajući na posledice, da bi zahvalnost bila potpuna, sa ovom privatizacijom se ide do kraja, vjerovatno do potpunog uništenja privrede i naroda.
    Uporedo sa tim napreduje politički uspon nosilaca ovog procesa, posebno Milorada Dodika, vjerovatno sve do rasprodaje naših prirodnih bogatstava na čemu sada tako uporno radi. Na žalost to je završni korak propadanja u potpuni kolonijalizam.
    Domaći kolonizator je mnogo okrutniji od inostranog. Razlog je u smanjenim mogućnostima otpora. Izgleda da je mnogo teže suprotstavljati se domaćoj „demokratskoj“ vlasti nego lako prepoznatljivom inostranom kolonizatoru.

    Privatizacija je važan sastavni dio globalizacije. Posebno zbog toga što je to prva osnova deindustrijalizacije čime se globalizacijski cilj uništenja manje razvijenih najpotpunije ostvaruje.
    Da bi se putem privatizacije ostvarila potrebna deindustrijalizacija nužno je ostavriti privatizaciju metodom prodaje. Privredi se nameće istorijski prevaziđena sitnosopstvenička svojina što je uništava u potpunosti, do krajnjih granica.
    Za taj metod privatizacije lako se pronalaze domaće političke snage. Na osnovi sticanja ogromnih nezasluženih bogatstava, formira se domaća kolonizatorska poslovna i politička elita koja je pouzdan nosioc daljeg procesa globalizacije. Do čak potpunog biološkog uništenja naroda.
    Primjer Bosne i Hercegovine o tome pouzdano svjedoči. Početni stručni i naučni pokušaji da se ostavri privatizacija podjele, koja na osnovi masovnog akcionarstva građana i radnika nosi sve osvjedočene pretpostavke uspjeha, nisu uspjeli. Zaustavljeni su voljom stranaca, a uz odano posredovanje domaće vlasti. Po svom rezultatu ovo je jedna od najvećih ekonomskih izdaja koje je domaća vlast učinila ovim narodima.

    Пријавите се да бисте одговорили

16. Pusi ba milorade i ti i bakir…

    Пријавите се да бисте одговорили